O portal, así a ollo mil quilos de forxa, vidro, dourados e presunción, abre renxe e pecha, abre renxe e pecha. Polo día non fai mal, todo o tráfico da cidade fóra; ás noites, todo calado, é un non parar. Debeu ser no seu día algo levemente distinguido, este edificio. Ten o nome da finca —rimbombante e ridículo— escrito en placa de bronce, para que lles quede claro aos repartidores de Glovo que isto non é un simple enderezo de rúa + número. As paredes están forradas de cristais como un palacio árabe de conto de Borges. Neles reflíctense as caixas de correo, lacadas cunha imitación de madeira que onde foi que xa non brillan, pero moitos nomes parecen os dos primeiros inquilinos. Delátao esa tipografía cursi, así como manuscrita en cole de monxas, ca que presentan os menús nas vodas e os recordatorios nos enterros. Señor e señora de, don tal e dona cual, familia dameigual, fillos que han ter sesenta anos xa. Se lles preguntas polos pais dirán que tampouco viven no centro-centro, pero os vellos van tardar medio nanosegundo en corrixir que claro que é o centro, como non vai ser o centro, cando pagaron (e dirá unha cifra imposible de traducir) tantos millóns de pesetas no ano oitenta e seis.
Hoxe os cristais están raiados cas sinaturas de adolescentes problemáticos —posiblemente reconvertidos— e que estaría o nome da familia nas caixas de correo, que agora xa nin pechan e rebordan publicidade de kebabs e compro ouro; o chan a manchas ocre como de crime antigo, as plantas de plástico griseiras e nas macetas, as cabichas que a veciña non tirou no meu patio. E sobre todo, no 2ºG hai un narcopiso. Dende a rúa e cas chaves na man atopo ás propietarias contando novidades. Din palabras que só llas escoitara á miña nai cando neno e nas pelis de Eloy de la Iglesia: drogadictos, jeringuillas. Saúdo, sorrío e subo polas escaleiras. Ás miñas costas miran con sospeita: decátome a destempo de que os drogadictos sempre soben polas escaleiras. Como os turistas europeos cando van a Los Angeles dar un paseo e acaban cegados polas luces dun coche policial porque alí só os delincuentes camiñan. Neste edificio de nome rimbombante os coitados terman do pesado portal cunha man e ca outra van guiando un patinete eléctrico.
Ese vehículo que chegou para motorizar á xente guai e alternativa (a foto de Victoria Federica botando un cigarro!) e que quedou para os inmigrantes e as traballadoras pobres. Pois aló os teño visto na escaleira, cos seus chándales de camuflaxe, o patinete, a palidez e os suores na cara tatuada envoltas na capucha. Saúdo, sorrío e aparto un pouco. Andan a esperar, fumando, bebendo cervexa. O de ir pillar droga ten a súa cerimonia. Non é como a do té xaponés, pero tampouco como ir ao Eroski. Un chega máis ou menos previa cita, timbra —aquí facíano ao principio, e era un festival de rinrín ás noites: logo tiveron a consideración de omitir esa parte— e bota uns parrafeos de cortesía entre dealer e consumidor, máis ou menos extensos segundo a confianza entre as partes e as urxencias dos que están pálidos a suar en frío. Para non encher a casa de descoñecidos, cousa sensata, cando van en pequenos grupos os que quedan fóra agardan. Nas escaleiras.
Non sempre hai esa placidez nebulosa de Aurum a 0,44€ e trémulo cigarro baixo un fluorescente: clientes menos satisfeitos tomaran unha muleta por ariete e berros de ábreme, cabrón, por ladaíña. E debían ter algo de razón as veciñas original crew en que este piso é do centro, porque chegou a policía en menos do que o señor do 2ºF tarda en acender a radio e atronar con Marcial Mouzo.
Están os felpudos un enfronte ao outro. Igual de vellos, iso que por un non deixa de pasar xente e no outro só o auxiliar da axuda a domicilio da Xunta. Ás noites téñense que escoitar: o abrir e renxer e pechar, o rebumbio no corredor, as teimas de droga que nunca baixan de volume, só poden ir a máis. A través da parede, facendo tremer os marcos, os dramas cotiás das madrugadas na radio galega. Se esa cadela que teñen non lle mexase sempre diante da porta (a coitada rara vez pisa a rúa) podería timbrar, facer conversa. Mentres tanto, un cigarro aceso deixa un breve fío prateado no aire. Rebota no meu chan, apágase con violencia e cun plof amplificado polo patio. Un patinete afástase tristeiro e o portal renxe e pecha.
