Picasso soubo que era famoso no momento en que puido ir pola vida sen cartos e que en todas partes o invitasen. Gerard Piqué tivo outra epifanía do éxito: dá igual como deixes o coche aparcado, total ninguén che vai dicir nada. A Paul McCartney pasoulle o mesmo. Estaba un policía a redactar unha multa e ao decatarse quen era o condutor aledouse moito, pediulle un autógrafo para a filla e deixou morreu o conto. Dos tres o librado da multa sería máis contento, sendo mítico o duro que é para afrouxar a galiña. Paul sempre foi un profesional da fama, atento e con palabras amables para todo canto trallado hai buscando roubar un anaco da celebridade. Lennon iso levábao fatal. Nos comezos da beatlemanía metíanlles no camerino a rapaces con toda clase de eivas, non daban pasado cos instrumentos por entre as cadeiras de rodas, e como nunha de Fellini agardaban os pais a que lles impuxeran as mans. John morría coa vergonza e por matar os nervios imitábaos gruñindo e retorcendo os brazos. Pouco despois publicaríanlle dous libros disparatados, que ata recibiron boas críticas, dentro de ser escritos por un músico.
H.P. Lovecraft tivo ben pouca sorte na vida, pero polo menos xa estaba morto daquela. Adicouse exclusivamente á literatura. Non tiña familia, só se relacionaba coa xente por unhas cartas longuísimas, casou cunha muller un breve tempo, posiblemente nunca tivo sexo con ninguén. Non obtivo máis que amargura polos editores, os rivais e o moi escaso retorno. E unha enorme influencia póstuma, pero os seus lectores son nenos-rata de quince anos e xa. É un escritor netamente pringao. Inda así hai que botarlle un ollo ao Cuaderno de ideas (Periférica, 2023) onde están recollidos algúns apuntamentos ben suxestivos e feitos: "Descubrir algo horrible nun libro, seica familiar, e non dar atopado esa páxina nunca máis". Son perfectos para posts de instagram de inspiración tenebrosa.
Lovecraft morreu con 47 anos e Karen Blixen comezou a escribir con máis de 40. Chegou daquela granxa que tivera en África arruinada, enferma –esa sífile que lle pegou o lerchán do seu home– e bastante rota por dentro en xeral. Encerrouse naquela Dinamarca dos anos 30 que tampouco debía ser Catoira en festas no tocante a alegría. Memorias dunha escritora (Filmin, 2022) é a estupenda serie sobre a vida desta señora, tamén pelexada co mundo, bastante pringada tamén –ese querer facer sufrir á familia gratuitamente, ese vivir os seus últimos anos a base de uvas, ostras e champaña–, pero que coñeceu a fama mundial. A mellor parte, ademais das leas cos editores, é a da relación abusiva que mantén cun poeta vinte anos máis novo, ao que promete convertelo nun escritor ao xeito a cambio dunha total submisión.
O escritor pringao é universal. Hai alguén a escribir en, digamos, Cospeito ou Kinsasa a dicir: Ai, se fose eu francesa moito mellor me iría! E non, mi ciela. Estiven hai pouco en Bordeos. Nun dos cafés míticos estaba a asinar novelas un señor, cartel do evento na terraza. Como ía bo tempo todo o mundo estaba fóra. Dentro só estaba el, intentando non estorbar aos camareiros sentado na mesiña, a man no boli, completamente só. Tireille unha foto de esguello ao cartel, onde figuraba a capa do libro, e mandeina a un grupo de whatsapp. Moisés, enfermiño destes detalles, respondeu ao medio minuto: editorial descoñecida, libro publicado en 2012. En fin. Logo noutro restaurante, outro aviso na fiestra: "Neste bar o patrón tamén é escritor. Pregúntanos pola súa última novela de misterio". A mistura de empresario da hostalería coa de autor literario debe resultar na peor persoa do mundo. Non custa imaxinalo berrándolles aos camareiros que teñen que recomendarlle o libro aos clientes, que hoxe están todas as mesas cheas.
César Cequeliños tamén escribe e é empresario. Ten Biosbardia, o importante blog de crítica (en Galicia blog e importante poden ir na mesma frase), unha editora, Aira, e mesmo unha libraría en Allariz. Por ter, ten a decencia de non publicarse nela. A gran novela galega (Morgante, 2022) vai das mil puñaladas que se desatan cando a un rico lle dá a toleira de querer premiar unha novela cun millón de euros. Non importa se es conselleiro, autor de bestsellers, intranscendente articulista ou parella escravizada dunha escritora: todos uns ridículos pringaos que perden o cu pola notoriedade e a promoción persoal. Non é un relato cruel, rancoroso ou esaxerado –a realidade é peor– e si unha novela de enredo –con alguén escondéndose baixo a cama e todo– cariñosa e divertida a rabexar. O propio nun país onde non hai éxito completo nin derrota estrepitosa.
