Norma Duval, vedette antes que nada, logo habitual dos concursos perralla da tele e polo medio imaxe perenne da tenda onde compran a roupa as señoras bien do ensanche, casou cun señor alemán; podre de cartos nivel mexicano de Ourense e alemán tipo vou comprar Mallorca enteira. Deses que se moven en helicóptero, teñen illa privada na Polinesia meridional e non perden un photocall ibicenco para posar en plan Xesucristo, branco e frouxo, pulseiras ao chou e amosando máis pezas dentais das que un recordaba correspondesen a un ser humano.
Pero o home non tiña dabondo. E como tódolos ricos —que levan o demo do insaciable metido dentro— quería máis: máis que a discreta cortesía do servizo, a adulación dos subordinados cuxos nomes nunca daba aprendido, o sorriso fotocopiado ao sentar na mesa, sempre a segunda máis exclusiva, do restaurante. Quería ser amado, chamar atención e curiosidade, sentir dos demais a ilusión —só ata aí, non nos pasemos— dun coñecido, un amigo. Ser famoso, vamos.
A turra que lle debeu dar a Norma para entrar no seu mundo. Que se lévame a este evento onde malo será non haxa un par de fotógrafos, neste sitio se dis quen es déixannos pasar, xa pago eu o que faga falta, ven á inauguración do hotel do meu socio que van flipar cando nos vexan. E nin quitarlle a man da cintura un momento, vaia ser non quede claro que están xuntos. O amor ten que ser realmente forte nunha estrela para aguantar iso. Alguén que puxo toda a súa vida por quedar inflamada, en gloriosa soidade, baixo un único foco sobre o escenario.
Estes casaron, separáronse, volveron casar. A segunda cerimonia debeu ser cousa del: solpor en praia valada, camiño do altar (pagán) precedido por fachos acesos —un alemán debe coidarse destes detalles— ese branco Ibiza de new age vellouca, budas chantados na area. Un horror cando tes esa nacionalidade e cartos por castigo. Os fillos non foron por problemas de axenda; iso é o que din os políticos cando algo non lles apetece, como se as axendas fosen maldicións bíblicas. Contábano na reportaxe do Hola!, o Disneylandia impreso, onde sempre hai felicidade e a metade dos personaxes, malia loiten por negalo, son inventados.
Tanto dispendio e nin os que devoramos prensa rosa lembramos o nome do que casou con Norma Duval. Pero imaxina que saíndolle ben a xogada —lograr ser famoso— descubrise que tal cousa non compensa: aféctache que falen mal de ti —tirar hate, que dicimos agora— que te asalten descoñecidos na rúa para contarche as súas paridas, que esixan un anaco de ti; ver, así en directo, como esvaece a túa privacidade. O señor alemán non tería problema: colle o helicóptero, acóchase na illa privada e adiós muy buenas. Pero ah, se non estás montado no dólar éche unha movida. Cando colleron a Alaska e Mario Vaquerizo baixando ao súper de resaca, ou algo así, sen o uniforme de Alaska e Mario Vaquerizo, dixéronlles: "Están fatal, que pintas!". Logo admitiron o erro de principiante que fora saír sen o uniforme de famoso que é, manda truco, a túa propia capa de invisibilidade. Algo tan vello como a sotana dos curas, os lentes escuros de Karl Lagerfeld, o traxe branco de Tom Wolfe e a perruca dourada de Anne Wintour.
Non ha de haber persoa máis famosa en Galicia que Roberto Vilar. Podería ir saltando de grella en grella sen tocar o chan, pagar a conta e escoitando aquel retrouso dos Tonechos de hai vinte anos. Ademais do "papá, macho, paso de todo" —que realmente o dicía Vítor Fábregas; pero a celebridade, como sospeitaba o señor alemán, funciona por achega— a súa labor patriótica consiste en teimar por un star system galego. Tentouno con Ana Peleteiro, pero a atleta quixo correr antes que camiñar e amosou un soño cumprido: ter un Range Rover dos caros. Tal exhibición resultou incomprensible para algúns. Como alguén tan noso, tan próximo, pode presumir dun coche caro? Despois importou figuras curtidas na celebridade low-fi española: Omar Montes. Pero deixouse gravar botándolle tabasco aos percebes, que é un vicio común como outro calquera, e foi cancelado pola vía da aldraxe.
Agora anda un carismático e hiperactivo rapazolo —rapazolo de case corenta anos ben levados— con esa pulsión por deixarse ver, sentirse falar —co que berra é fácil— e todo o desprezo do mundo polo que dirán. Busca unha moza, latina ou de aquí, que lle guste vivir en Abadín (el di: que lle guste a natureza) e traballar cas súas magníficas vacas. Coa falta que temos de famosos en Galicia, el fai á vez de Norma Duval e do señor alemán.
