Eu teño: as da casa, que son unha pequecha para o portal –iso dixera o dono, que era a do portal; pero como anda aberto día e noite nunca me deu por comprobalo– e outra máis impoñente, rica en rebaixes e acanaladuras, que é a da porta blindada; as dos meus pais, que meten máis medo e gardan maior filigrana, a do garaxe –porque o mando a saber onde foi– e da caixa do correo onde medra, máis que nada, a propaganda; as de Marta, pois como Marta sempre foi un desastre deixoume copia para cando ela as perdera: mesma razón para estas de Paula, inda que de Paula hai ben anos que non sei nada nin case me acorda onde vivía.
En definitiva: eu non teño nada. Unha estéril fauna metálica, dócil e enlazada, amorroando no meu peto. Haberían montar rebelión, que é o propio das greas de presos e bandas mal levadas. Este hábitat que lles gardo, este aro que a forza de entradas e saídas hai tempo que xa non é un círculo perfecto, conta dous hemisferios: velaí a lista das especies catalogadas. Destas coñezo o nome e podo mandarlles ubicación de Google Maps cando sintan a ansiedade pola súa tobeira, pois é coñecido que unha chave sen pechadura acaba desprendendo, máis por amolar que por autodefensa, o veleno da melancolía. Logo están aquelas, coitadas eu e coitadas elas, das que non recordo nada. Como cando saúdan pola rúa revivindo unha confianza antiga pero ti borraches todo aquilo da memoria e todo é rubor e teatro. E do mesmo xeito que as caras guapas son peores de esquecer, estas teñen o hándicap e mala traza do animal ventureiro. Son cativas, tortas, duns colorinchos impropios das chaves de porte, e inda por riba desgastados polo roce. Igual viron co cadeado dunha bici –hai tempo roubada– o almacén dalgún choio, o rocho onde maxicamente acabarían tantas cousas que se perderon nas mudanzas.
Un nunca diría que un chaveiro puidese flotar, pero agarrámolo con forza cando andamos afogando na tormenta do provisional. Como iamos tirar con esas chaves, cargando o medo antigo e terrible a quedar sen un sitio onde vivir? Podemos irnos de modernos e pasar dos cartos, pagar co móbil e pasar certa vergonza porque nin unhas moedas levamos, tanta manía por ir lixeiro polo mundo; pero non ter unhas, cantas máis chaves mellor, chántanos diante dun abismo irracional. Inda que o medo de verdade estará na cabeza do propietario, que si ten casa pero non tódalas chaves. Porque algún imbécil marcharía do piso sen devolver as copias todas. E ese imbécil hei ser eu.
El terá: as da casa, que serán mínimo tres ou catro da mesma porta blindada, agora con tanta noticia de okupas xa se sabe; e logo un feixe vivo e rebelde dos que ten para alugar. Como estamos na época dos estudantes toleando por un piso non para de soarlle o móbil. Mirará aos rapaces con aire incrédulo porque non separan do teléfono, ese que con frecuencia ten a pantalla rota; que vergonza andar pola vida cas cousas a caer. El detén con desgusto ese vídeo que estaba vendo, volume ao máximo en sala de espera, onde un home enfadado conta as verdades que ninguén máis se atreve, mira que número chama –ás veces desexaría que fosen teleoperadoras, para poñelas un pouco a parir– e responde cortando o himno do seu Madrid.
–Preguntades polo da Rúa Miserias, o de 35 metros cadrados? Ese xa o aluguei! Non vos interesará un de 15 na Travesía Podremia? Queda a nada da facultade de Poesía!
Realmente está apalabrado, pero todos acaban caendo como froita madura. Fora velo un rapaz –pasa o día amosando pisos: entre que non se fía das inmobiliarias, está xubilado e non ten máis hobby que os seus pisos– e quedou algo escamado ao ver que a neveira non tiña porta.
–Inda aguanta uns anos máis, que ben custara cando a compramos en Suíza.
E volverá miralo como a un marciano, como a un enfermo incurable, pois a chavalada de agora non sabe o que valen as cousas.
Naquela viaxe de volta, a neveira na baca do coche, sentira o baleiro entre o peito e o volante. Ogallá conservase chaves pero non casa, pero nin porta tivera a dos pais, e dos outros doce irmáns, agora só pedra e toxeira polo chan. Aguantando as bágoas mirou e había chemineas fumegando: alí habería o progreso e a xente. Comprou pisos. Pequenos, baratos. Despois outros –máis baratos e pequenos– e a cada chave que sumaba ao feixe, un pouco máis contento. O conto é que algunha falta, e será a que eu nunca me acordei de devolverlle. El non sabe do privilexio que é ter tan mala memoria.
